کد مطلب:28716
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:94
گفتار امام پس از دریافت خبرِ داوران
2626. امام علی علیه السلام - برگرفته سخن وی پس از داوری و دریافت خبر داوران -:امّا بعد؛ همانا نافرمانی از امر نیكخواهِ مهرورزِ دانایِ كارآزموده، حسرت می زاید و پشیمانی در پی دارد.
من در ماجرای این داوری، فرمان خویش را به شما دادم و آنچه را در گنجینه اندیشه داشتم، برایتان آشكار كردم؛ «و ای كاش از رأیِ قَصیر پیروی می كردند».[1] امّا شما همچون مخالفانی جفاپیشه و پیمان شكنانی عصیانگر، از فرمانم سر باز زدید؛ چندان كه اندرز دهنده نیكخواه در خیرخواهی اش به تردید افتاد و سنگِ آتش زنه در افروختنِ آتش، بُخل ورزید. پس من و شما مصداق سخن آن مرد [ قبیله ]هَوازِن هستیم:
«من در [ منزلگاه] مُنعَرِجُ اللِّوی، امر خویش را با شما در میان نهادم
ولی شما جز در صبحگاهان روز بعد، خیرخواهی ام را درنیافتید.[2].
- این مَثَل در جایی به كار می رود كه كسی به پندِ ناصح، عمل نكند. ریشه این مَثَل آن است كه قصیر، غلامِ یكی از ملوك عرب به نام جذیمة بن اَبرَش بود. جذیمه پدر زبا، ملكه جزیره را كشته بود. آن ملكه با حیله گری از جذیمه خواست كه برای ازدواج با وی نزد او رود. جذیمه، دعوت وی را پذیرفت و با هزار سوار، روی به راه نهاد و دیگر لشكریانش را همراه خواهرزاده اش باقی نهاد. پیش تر، قصیر به وی گفته بود كه به سوی زبا نرود؛ ولی او نپذیرفته بود. آن گاه كه وی به جزیره نزدیك شد، انبوهی از سپاهیان زبا پیش آمدند، بی آن كه وی را احترام كنند. قصیر به او گفت كه بازگردد و حیله گری زنان را گوشزد كرد. جذیمه نپذیرفت و چون نزد زبا رفت، كشته شد. آن گاه، قصیر گفت:«سخنی از قصیر، پذیرفته نمی شود!» و این، مثلی شد برای هر كس كه نصیحت كند و از سخنش سر بپیچند. (بحار الأنوار:322/33)
- نهج البلاغة:خطبه 35، بحار الأنوار:568/322/33، أنساب الأشراف:140/3.
